Problem niepełnosprawności w Polsce to temat, który często powraca w debacie publicznej. Różnorodność omawianego zjawiska wymaga interdyscyplinarności, gdyż nie jest to zjawisko jednorodne. To, kogo uznajemy za osobę z niepełnosprawnością zależy od przyjętej definicji.

W modelu medycznym będą to osoby, które m.in. na skutek choroby lub urazu doświadczają pewnych ograniczeń. Właściwym rozwiązaniem w tej sytuacji będą działania medyczne i/lub rehabilitacja. W tym ujęciu jest to niejako osobista sprawa czy wyzwanie danej osoby. Sytuacja widziana jest w kontekście pacjent – system opieki medycznej.

We współczesnym modelu społecznym niepełnosprawność występuje pomiędzy osobą z niepełnosprawnością i społeczeństwem. Patrząc szeroko, można to widzieć w kategoriach: uprzedzeń, barier infrastrukturalnych, niedostosowań w transporcie publicznym, ograniczonego dostępu do informacji czy ograniczeń na rynku pracy. W tej perspektywie niepełnosprawność zakłada, że jej źródła znajdują się nie w danej jednostce, ale w otoczeniu społecznym. W takim razie zmiany w otoczeniu, w postawie ludzi czy zmiany techniczne, mogą rekompensować i zmniejszać dolegliwości niepełnosprawności.